Rozdział 3 "Nie ma decyzji, króra nie skrzywdziła by nikogo"

Margo

- Poznaj to Adam - wskazała na chłopaka - Adamie poznaj to Margo, wprowadzi cię w tutejsze życie i oprowadzi po budynku. Przedstawi ci też zasady i konsekwencje jakie grożą za ich  n i e  przestrzeganie.
Chłopak spojrzał na mnie i kiwnął delikatnie głową. Jego oczy były ciemno brązowe, przepełnione gniewem i czymś jeszcze, czymś czego nie mogłam odgadnąć. Wyglądał na kilaka lat starszego od większości z Nas, co było dziwne bo Indra, werbowała ludzi z reguły nie starszych niż 9- 10 lat, najczęściej młodszych. Kobieta wyczuła moje wahanie i spojrzała na mnie chłodno. Przełknęłam ślinę.

- Miło mi cię poznać – powiedziałam oschle. Indra wyciągnęła z szuflady ciemnego biurka kluczyk z przywieszonym drewnianym brelokiem z numerem pokoju.

 - Witaj w watasze – powiedziała chłodno, bardziej niż zwykle – Oprowadź go po katerze – zwróciła się do mnie. Kiwnęłam głową na znak posłuszeństwa i wstałam chcąc jak najszybciej opuścić pomieszczenie. Brunet ruszył za mną.

Gdy tylko znalazłam się za drzwiami odetchnęłam głęboko i posłałam wymuszony uśmiech chłopakowi, który patrzył na mnie z niecierpliwością, a jego pozycja świadczyła o jego obojętności.

- No to chodźmy – powiedziałam drętwo, nie spodziewając się odpowiedzi. Chłopak wzruszył ramionami i powolnym krokiem ruszył zaraz za mną.

Oprowadziłam go po piętrze mieszkalnym, pokazałam magazyn, bibliotekę, salę treningową i garaż na koniec, z lekką obawą zaprowadziłam go do salonu, który jak zwykle tętnił życiem. Zwykle panujący tam gwar, ucichł gdy tylko przekroczyliśmy próg salonu. Zapanowała niezręczna cisza a wszystkie twarze były zwrócone ku Adamowi.

- Ekhmmmm – odchrząknęłam – Poznajcie to Adam. Jest nowym członkiem watahy- powiedziałam powoli, widząc pojawiające się na ich twarzach zdziwienie. Dało się usłyszeć pomruki niezadowolenia lub zaciekawienia.

Posłałam wszystkim lodowate spojrzenie, mające na celu ich uspokoić. Cofnęłam się krok, żeby stanąć ramię w ramię z nieznanym mi chłopakiem.

- Adam, poznaj to twoja wataha – powiedziałam cicho,spojrzał na mnie tylko lekceważąco, podobnym spojrzenie obrzucił resztę zgromadzonych – to jeszcze nie wszyscy – kontynuowałam – część jest na obowiązkowym treningu, który każdy musi odbyć co najmniej 5 razy w tygodniu.  

-Wiem jak to działa – warknął nisko, a ja po raz pierwszy usłyszałam jego głos – możesz mi pokazać gdzie jest mój pokój.

-Oczywiście – odpowiedziałam sztywno, nawiązując kontakt wzrokowy z resztą.

Ruszyłam w kierunku schodów. Szybko znaleźliśmy się na drugim piętrze,

bez trudu znalazłam pokój z liczbą 37 i otworzyłam masywne ciemnobrązowe drzwi przed chłopakiem.

- Możesz zrobić sobie remont jak chcesz – powiedziałam – pokój od tej chwili jest twoją własnością. Myślę że, resztę musisz uzgodnić z Indrą.

Brunet rozejrzał się po pokoju.

- Przepraszam za innych, rzadko pojawia się tu ktoś nowy. Jak chcesz to na kolację możesz zejść kiedy chcesz. Wszystkie pomieszczenia masz do dyspozycji całą dobę.

-Dziękuję – powiedział nisko, a ja uśmiechnęła się do niego. 

-Taki mój obowiązek, rozgość się i dobrej nocy – powiedziałam i wyszłam.

Szybkim krokiem zeszłam z powrotem do kuchni i opadłam ciężko na wysokim krześle przy wyspie kuchennej, zostałam zbombardowana pytaniami na temat Adama. Niestety nie mogłam udzielić odpowiedzi na żadne pytanie, bo sama niewiele wiedziałam. Na szczęście Octavia zauważyła moje znużenie i międzyczasie zrobiła mi moją ulubioną kawę. -

-Dziękuję – powiedziałam z wdzięcznością. 

- Nie ma za co, Mo. To musiał być dla ciebie ciężki dzień. – odpowiedziała i usiadł obok mnie – opowiedz mi, jaki on jest?  

- Nie mówił prawie nic. Wydaje się, że nie jest tu z własnej woli. I jesze jedno, wydaje mi się, że został przeniesiony z innego ośrodka. 

- Jak to? 

- Doskonale zdawał sobie sprawę z wszystkich zakazów, obowiązków jakby znał je na pamięć.

-  Ciekawe co narozrabiał – powiedziała z zadziornym uśmieszkiem – Ale niezły jest co? 

- Czy ja wiem – odpowiedziałam zamyślona a dziewczyna tylko parsknęła śmiechem. 

- Oooo ktoś tu próbuje mnie oszukać – powiedziała i szturchnęła mnie łokciem.  

- Nie nawet tak o nim nie pomyślałam. Poza tym nie mam czasu na związki – zakończyłam szybko.

- Mo, czy ty myślisz, że będziesz wiecznie młoda i wiecznie będziesz trenować tutaj. Nie długo skończymy 16 lat, od pękamy ślubowanie i … 

- Ja nadal będę trenować, przez następne 2 lata codziennie, Indra chcę, żebym kontynuowała kurs. 

- Coooo!?! I ja się dopiero dowiaduję? - krzyknęła zaskoczona- Gratuluję! 

- Dziękuję – podziękowałam. 

- Nie widzę żebyś się cieszyła – zauważyła. 

- Bo się nie cieszę, moje życie ściślej zostanie przywiązanie do organizacji. O, ja nie potrafię nawet ugotować obiadu, a nie mówmy już o ogarnięciu 45 nieletnich przestępców. 

- Mo, kochana Indra na pewno nie wybrała cię z byle powodu. 

- Jasne – mruknęłam – Idę na trening.

Na sali treningowej, w końcu mogłam odreagować swoją wściekłość. Uwielbiałam trenować, często trenowałam wraz z innymi, o tej porze jednak sala była pusta a ja miałam pełne pole do manewru.

Najlepiej myślało mi się będąc w ruchu, ale dzisiaj wiedziałam, że nie mogę przeholować, bo dzisiejszy patrol mnie nie ominie. Po godzinnych ćwiczeniach przebrałam się z powrotem w mundur i ruszyłam na wieczorny patrol. Teren w okolicy nory był patrolowany przez nas przez 24 godziny na dobę. Wyruszaliśmy po dwie pary i przez dwie godziny biegaliśmy, po wyznaczonym terenie kontaktując się przez krótkofalówki i łącząc się z ludźmi mającymi zmianę w bazie. Szukamy intruzów ale rzadko miewamy tu nieproszonych gości, więc krótkofalówki służą nam do żartów i luźnych pogawędek.

- „Baza do dziewiątki. Odbiór” .– usłyszałam zniekształcony głos.

- „Tu dziewiątka do bazy. Jak tam?” - Odpowiedziałam, przybliżając urządzenie do ust i wciskając guzik.

- „Nudy. Jak zawsze. Jak tam teren?” - odpowiedział głos Murphy'ego.

- „Czysto „– rzuciłam.

- „Za godzinę schodzisz. Bez odbioru.”

Spojrzałam na Bena, który biegł w pobliżu. Od wysiłku, na jego twarzy pojawiły się lekkie rumieńce. Biegłam równym tempem lewa, prawa, wdech,wydech, lewa, prawa... a przede mną rozciągał się widok zachodzącego słońca. Mogłabym biec tak w nieskończoność, tylko ja i las. Miałam idealne warunki, żeby przemyśleć wszystkie wydarzenia z ostatnich dni. Od mojego awansu po pojawienie się Adama w watasze, przez ślubowanie które miało odbyć się równo za tydzień. To wszystko jest dla mnie takie trudne. Mam niecałe 16 lat a wszyscy oczekują po mnie, że będę zachowywała się jak dorosła, ponadto oczekują, że będę umiała podejmować odpowiedzialne decyzje sama będąc jeszcze dzieckiem.

- „Baza do dziewiątki. Odbiór.” - ponownie usłyszałam głos przyjaciela.

- „Dziewiątka do bazy. Co jest?” - odpowiedziałam.

- „Nieidentyfikowanie obiekty na dwunastej. Powtarzam nieidentyfikowanie obiektu na dwunastej.”

- „Przyjęłam. Bez odbioru.” - rzuciłam, zerkając na Ben'a przyśpieszył kroku a ja z nim.

Staraliśmy poruszać się jak najszybciej i najciszej, czułam jak adrenalina płynie mi w żyłach, a serce bije tak głośno, że zagłuszało mi moje kroki. Zerknęłam na Bena. Zbliżaliśmy się na miejsce, skinął mi głową oboje wyjęliśmy zza pasków pistolety i schowaliśmy się za drzewo. Naszym oczom ukazał się pościg. Czterech nadprzyrodzonych goni człowieka. Wampiry. Dziwne, że zapuścili się aż tutaj. A co dziwniejsze, że go w ogóle gonią. Nie damy sobie sami rady.

- „Tu dziewiątka do bazy. Odbiór.” - powiedziałam cicho.

-„Baza do dziewiątki. Jak ma się sytuacja?”

- „Jesteśmy na miejscu. Czterech nadprzyrodzonych atakuje człowieka. Najprawdopodobniej wampiry. Prosimy o posiłki. Strefa E. Powtarzam. Prosimy o posiłki. Strefa E.”

- „Przyjąłem. Wysyłam posiłki. Obiór.”

- „Nie ma czasu. Wkraczam do akcji. Powtarzam. Wkraczam do akcji.”

- „Czekaj na posiłki. Powtarzam. Posiłki w drodze.

- „Nie ma czasu. Bez odbioru.”

Kiwnęłam na Bena. „Kryj mnie” szepnęłam bezgłośnie. Skinął głową na znak, że rozumie. Odblokowaliśmy broń w tym samym czasie. Ruszyłam pierwsza, mój towarzysz zaraz za mną. Wiedziałam, ze musimy działać szybko, przy okazji ograniczyć liczbę ofiar. Wykonałam pierwszy strzał w udo napastnika. Powinno go to trochę spowolnić, przynajmniej dopóki się nie zregeneruje. Udało się, straciły zainteresowanie swoją ofiarą i zwróciły się do nas. Oparłam się plecami o Ben'a.

- Gotowy? - szepnęłam.

-Jak nigdy – odpowiedział, wiedziałam, ze się uśmiecha.

- To dobrze, bo za chwilę będzie naprawdę bardzo gorąco – rzuciłam szybko, wykonując serię wystrzałów.

- „Baza do dziewiątki, jak się ma sytuacja” - usłyszałam głos z krótkofalówki

- „Dziewiątka do bazy. Napastnicy stracili zainteresowanie ofiarą. Napierają na nas. Kiedy będą posiłki?” - odpowiedziałam trzymając krótkofalówkę w jednej ręce broń w drugiej.

-„ Posiłki napotkały komplikacje. Powtarzam. Posiłki napotkały komplikacje. Wysyłam kolejną grupę. Grajcie na czas. Powtarzam. Grajcie na czas. Odbiór.”

- „Przyjęłam. Bez odbioru”.

Spojrzałam w ciemno czerwone oczy przeciwników.

- Zabawmy się – powiedziałam do chłopaka za mną.

- Jak zawsze – odpowiedział, rozbawiony sytuacją.

Rozpoczęło się prawdziwe piekło. Szybko upuściłam pistolet, już bez nabojów I wyjęłam zza pleców ulubioną katenę. Wampiry, rzuciły się na nas. Odpieraliśmy ich ciosy, powoli przesuwając się w stronę ich ofiary. Jeden z napastników skończył przecięty wpół. Przynajmniej mamy pewność, że już się nie zregeneruje. Trwała zacięta walka, która wcale nie była wyrównana. My w przeciwieństwie do nich, nie regenerowaliśmy się tak szybko. Nadmierny wysiłek i utrata krwi, sprawiały, że zaczęliśmy tracić siły. Jedną ręką wyjęłam komunikator.

- „Dziewiątka do bazy. Odbiór.

- „Baza do dziewiątki. Jak tam?”- odpowiedział Murphy.

- „Gdzie do cholery posiłki?”

- „W drodze. Powtarzam. Posiłki są już w drodze. Wytrzymajcie jeszcze chwilę”

- „Przyjęłam. Bez odbioru”

Nie damy rady.

- Cholera – zaklęłam – Sam, musimy się rozdzielić.

- Odwrócę uwagę, sprawdź co u chłopaka – rozkazał.

Uchyliłam się przed ciosem i pobiegłam w stronę ofiary. Leżał nieruchomo złapałam za nadgarstek, jego puls był bardzo słaby. Stracił dużo krwi. Potrzebuje szybkiej pomocy. Jego postura wydała mi się bardzo znajoma. Spojrzałam na twarz chłopaka. Znajome blond włosy i wpatrujące się we mnie niebieskie czy.

- Liam – szepnęłam z niedowierzaniem.

- Margo? Co.. -zaczął.

- Ciii ,nie ruszaj się – rozkazałam i odbiegłam do Bena. Znów zajęłam pozycję plecami do niego.

- Bierz chłopaka do nory, zajmę się nimi.

- Mo, znasz zasady – jęknął.

- Zdaj się na mnie – niemal krzyknęłam.

- Nie zostawię cię samej – powiedział.

-Zaraz przyjdą posiłki – rzuciłam i mocniej chwyciłam ostrza – Idź! - krzyknęłam.

______________________________________________________________

Hejka,
  Udało mi się napisać, kolejny rozdział. Mam nadzieję, że Wam się spodoba, niestety nie maiłam czasu go sprawdzić, więc na pewno zdarzą się jakiś błędy, za które już teraz przepraszam.
 Miło by było gdybyście napisali co sądzicie o moim opowiadaniu w komentarzach. Jest to dla mnie ogromną motywacją i daje ogromne pokłady weny.
Pozdrawiam
Wolfslower.